Gutuna

Gutuna

                                                                                                 Zornotzako musikari gazteen taldea
                                                                                                                              Urritxe institutua
                                                                                                                         Amorebieta-Etxano
                                                                                                  Zornotza, 2013ko martxoaren 14a

Zuzendari jauna:
Eskutitz honen bidez adierazi nahi dizut  egun hauetan Zornotzako musikari gazteen taldeak daukan arazoa kezkagarria.

Badira jadanik pare bat hilabete Zornotzako gazte musikari batzuk batu egin ginela musika talde bat osatzeko, horretarako lokal bat aurkitu genuen bertan jo eta abestiak ensaiatzeko, baina beldur handia ematen digu gure musika tresnak bertan uztea, han seguritate gutxi dagoelako eta musika tresnak oso baliogarriak eta diru asko balio dutelako. Gainera musika tresnak etxera eraman eta ekarri ezin ditugunez kasu askotan, asko pisatzen dutelako edo lekurik ez daukagulako leku segururen bat behar dugu haientzako. 

Hau dela eta zera eskatu nahi dizugu: gure musika tresnentzat gela edo txoko segururen bat uztea Zelaieta zentroan, gutxienez guk beste leku seguruagoren bat aurkitu arte. Adibidez, jakin izan dugunez badago Zelaieta zentroan  garbitzaileentzako erreserbatuta dagoen gela bat baina beraiek erabiltzen ez dutena eta beraz hutsik dagoena. Guri oso ondo etorriko zitzaigun gela hori edo antzerako bat. Gainera, berez ez dugu leku asko okupatuko, instrumentuak gordetzeko bakarrik delako eta ez bertan ensaiatzeko .

Besterik gabe eta zure erantzunaren zain, eskerrik asko eta hurrengora arte,
                                        
                                                     Zornotzako musikari gazteen taldea

gazteria eta drogak

Gazteria eta drogak

Betidanik, norbaiti drogei buruz hitz egiten entzuten diogunean burura etortzen zaigun lehenengo irudia gazteak dira, jende gaztea drogetan sartuta dagoena eta beraien etorkizuna suntsitu egin dutenak. Egia da gehienetan arazo horietan sartuta daudenak gazteak direla, alde batetik txikitatik dena izan duten ume mimatuak eta bestetik inoiz ezer izan ez eta ahal izan duten moduan bizirik iraun dutenak, eta edozein iskinetan txerrikeriak sartzen dabiltzanak. Baina nire ikuspuntutik hori guzti hori gutxienengo kasuetan baino ez da gertatzen eta larritasun maila desberdinetatik larri-larriena baino ez da, horietaz gain bestean hainbat droga kasu ikusi ahal baitira hain larriak ez direnak, adibidez noiz behinka porro bat erretzen duen gazte batena edo kasu guztietatik ohikoena, asteburu edo jai egunetan mozkortzen diren gazteena, ez dago ahaztu beharrik eta alkohola droga ere badela nahiz eta gero eta jende gutxiagok horrela kontsideratu.

Lehenik eta behin esan beharra daukat gaur egun drogei buruz ematen den informazio guztiari esker gero eta drogen kasu larri gutxiago daudela, Euskal Herri mailan gutxienez; hala ere, beti dago gazteen artean gauza berriak probatzeko eta esperimentatzeko tentazio hori eta esan beharrik ere ez gazte koadrila batean erretzen edo drogetan sartzen lehena izateak ematen duen garrantzia, gazte hori izaten delako gero koadrilako liderra edo burua; gainera koadrila horien kasuan lagun bat drogetan hasten bada, normalena gero besteak berari jarraitzen diote eta horrela denak jausten dira.

Hala ere, lehen esan dudan moduan eskoletan eta telebistan ematen duten informazio eta laguntzari esker gero eta arraroagoa da drogadikzioan jaustea, adibidez kokaina, estasia eta anfetaminan. Baina beste alde batetik esan beharra dago, bai kontsumitzen direla hain gogorrak ez diren beste droga batzuk, marihuanaren kasua adibidez. Gero eta ohikoagoa da jendea, gero eta gazteagoa, porro bat erretzen kalean, baina gazteen defentsarako esan beharra daukat gehiago hasi dela 40 urtetik gorako  kontsumoa gazteengan baino, eta aldi berean gero eta gehiago dira alkohola edan beharrean porroak erretzen dituztenak, gehien bat merkeagoa irteten delako “moratua” jartzea mozkor jartzea baino.

Gainera askok esaten dute marihuana luzetara txarra dela adimenerako, baina beste asko ados daude ez dela esaten duten bezain txarra, propietate medizinalez gain, erlaxatzeko modurik onena da jende askorentzat. Honen adibide oso ona, nire ustez, gaur egungo Euskal Herriko biztanleena da: azkeneko urteetan Europa mailan marihuana gehienen kontsumitzen duen herrialdea biztanleko Euskal Herria da, eta aldi berean profesional gehien, hoberen prestatutako eta ikasketa maila altuena duen herrialdeetariko bat da Alemaniarengandik oso hurbil kokatuz, kasu batzuetan Alemania gaindituz.

Azkenik eta laburbilduz, nire ustez egia da oraindik gazte asko daudela drogekin arazoak dituztenak nahiz eta gero eta gutxiago izan, baina kontrolatzen jakinez gero ez dut uste noiz behinka, bai gazteei bai nagusiei, marihuana pixka bat erretzeak txarto egingo duenik.

murrizketak irakaskuntzan

Murrizketak irakaskuntzan

Nolakoa izango litzateke gure etorkizuna murrizketek aurrera jarraitzen baldin badute irakaskuntza zapalduz? Krisi honen ondorioz murrizketa ugari egiten ari dira gizarteko arlo orotan baina zenbait arlo, hala nola, osasun eta irakaskuntza, uki ezinak izan baheko lirateke, hauen ikaragarrizko garrantzia dela eta. Gizarte baten etorkizuna eta bere garapena honen heziketaren esku baitago. Irakaskuntzarik gabeko gizartea, ezjakina dena, engainatzeko oso erreza da, eta horrek manipulatzeko erraztasun handiagoa ematen du etorkizuneko arazoak erakarriz.

Murrizketek izaten ari diren ondorioen  adibide oso garbi bat gaur egun eskola publikoetako edozein geletan argi eta garbi ikusi dezakegu, hauek direla eta gero eta material txarragoak eta, berriak erosi ezin direnez, zaharragoak izateaz gain, adibidez gimnasiako materiala edo klaseetako liburu, ordenagailu edo hiztegiak, klase bakoitzeko gero eta ikasle gehiago daudenez irakasleei oso zaila egiten zaie klasea aurrera eramatea, eta kopuru handi horren erruz irakasleak ezin die ikasle bakoitzari banan-banan dudak argitu, maila desberdina dutenei materia horretan pixka bat gehiago lagundu edo laguntza gehiago eman orokorrean, krisia iritzi baino lehen ematen zen moduan. Horrez gain, ikasle asko dauden klaseetan, askoz errazagoa beraien partetik aditasuna galtzea, eta momentu batetik bestera iskanbila edo zarata itzela sortzea klase barruan; horrek andereño edo maisuei estresa eragin eta erabaki drastikoagoak hartzera eramaten die, gehienetan ikasleen kalterako.

Horren guztiaren ondorioz, nahita nahiez, irakaskuntza maila jaitsi egiten da eta ikasleek ikasteko zailtasunak eta beraien emaitzak jaistea eragiten du, eta horri konponbide bat emateko aukera onena eta kasu askotan bakarra klase partikularretara joatea da, gelan emandakoa ondo ulertu ahal izateko; baina zein da honen arazoa? Arazoa klase partikularrak ordaindu egin behar direla da, eta esan beharra dago ez direla ez merkeak, hobe esanda, ia gehienak nahiko garestiagoak dira eta urtero igotzen dute prezioa, eta horrela jarraituz gero klase partikular horiek jende dirudunak bakarrik ordaindu ahalko ditu eta gainontzeko guztiak oso azkarrak izan ezean ezingo dituzte ikasketak behar diren moduan aurrera eraman.

Honi guzti honi gehitu behar zaio ere matrikulen prezioak, hauek ere gero eta garestiagoak direlako, gehienbat unibertsitateen kasuan. Gero eta gehiago dira unibertsitatera joan ezin diren gazteak, matrikulak oso garestiak direlako eta gero eta beka gutxiago eskaintzen direlako. Eta noski, zer gertatuko da gazte horiek guztiak unibertsitatera joan ezin badira? Ezingo direla ondo prestatu. Eta zer gertatuko da ez badaude ondo prestatutako gazterik? Bizi diren herrialde hori ezin esango dela behar den moduan garatu, eta beste herrialdeekiko atzerapen izugarria izango duela gero. Gainera krisi garaian ikasten ari diren gazteak ikasketen maila dela eta ez dira ondo prestatuta egongo eta krisia amaitzean lanik gabe eta marjinatuta biziko dira beste generazioekiko, beste herrialde askotan jadanik gertatu den moduan.

Honekin guztiarekin esan nahi dudana zera da, nahiz eta ulertu krisiagatik beharrezkoa dela murrizketak egitea, irakaskuntzan, osasunarekin batera, murrizketen aldetik ukitu behar den azkeneko gauza dela nire ikuspuntutik, eta murrizketaren bat egitekotan behar- beharrezkoa bakarrik, irakaskuntza gizartearen guztiz oinarrizkoa den zerbait delako eta ez zait inondik inora bat ere normala iruditzen alde horretatik murriztea, hain oinarrizkoak ez diren beste gauza batzuk ukitu ere egiten ez diren bitartean, gure eskubidea baita irakaskuntza publiko on bat izatea, krisia egon ala ez.

zotina

Zotina

 

Zotina zer den ba ote dakigu? Sabelaldea bular-barrunbetik bereizten duen muskuluz eta zurdaz osatutako mintzaren (DIAFRAGMA izenekoaren, alegia) bat-bateko eta nahigabeko uzkurdura espasmodikoa da.

Une horretan sabelaldea gogor eta zurrun geratzen da, barrurantz sartua, eta diafragmaren uzkurdurak une batez arnasketa eten egiten du, arnasbotatzean oso hots berezia sortuz.

Zotinaren zentzu nerbiosoa (garuneko erraboilean kokatua) edo diafragma inerbatzen duten nerbio frenikoak narritatzen edo estimulatzen direnean sortzen da zotina. Baina zotina eragiten duten arrazoiak askotarikoak dira: normalean urdailaren gehiegizko irritazio baten ondoren agertzen da, adibidez: jatordu pisutsu bat egin ondoren, edo azkarregi jateagatik, behar ez bezala murtxikatzeagatik ager daiteke. Edo liseriketa atzeratzen delako, hala nola, hotza, nerbioen eragina...

Baina beste zenbait kasutan beste egoera larri eta grabeagoen adierazgarri izan daiteke. Horregatik, minutu batzuen ostean desagertzen ez bada, eta zer esanik ez egunak eta aste osoak iraun ditzaketen eraso eta atakeak gertatzen direnean, egoera okerragotu daiteke, bizitza arriskuan jartzeraino.

Umeetan, batez ere bularreko haurretan, iraunkorragoa izan daiteke; normalean gorputza hoztu egin delako izaten da, hesteetako gasen presioagatik edo liseri-aparatuko asaldura edo nahaste arinengatik, eta gurasoen kezka eta estutasun-iturri izaten da. Zorionez, ez du gehienetan larritasun handirik izaten.

Baina zer egin zotina geratzeko?

Sistemarik onena ura edatea da, tragoxka txikitan, poliki-poliki, arnastu gabe eta sudurra itxiz. Honi esker diafragma atsedenean dago, eta ura eta airea zertxobait eusten du.

Arnasa hartzeari uzteak, soilik, askotan zotina desagerrarazi egingo du. Hori errazteko bide asko daude: arnastu gabe kontatzea (hogeitamarreraino, adibidez), edo esaldi berbera, ozenki eta presaka errepikatzea. Denboraldi batean ahoa irekita ere ibil daiteke.

Ume bat baldin bada, urdailaren gainean jarritako mantaren batek (ur berotan bustitako eta ondoren ongi xukatutako oihal bat nahikoa da) arazoa konpon dezake. Umea oso txikia bada, jarreraz alda daiteke, eta urdailaren gain masaje-moduan presio arin bat egin diezaiokegu. Bularreko haurretan, kasurik gehienetan, zotina umea ongi lehortu gabe edo bustita uzteagatik gertatzen da. Kasu hauetan, oso erraz konpontzen da oihal lehor eta berotan estaltzen badugu.

Pertsona bero mantentzea, onuragarria da zotin-kasu guztietan.

Ondoren beste truku batzuk aipatuko ditut ohitura eta usadioen araberakoak, gure egunetaraino iritsi diren prozedurak hain zuzen ere. Batzuk besteak baino arrakasta handiagoa lortuko dute, baina kalterik sortuko ez dutenez, bere horretantxe aipatuko ditut.

Belarri-girgilak, uraren edo listuaren bidez, zertxobait hoztea, ez da beharrezkoa tenperatura asko jaistea; belarriak bustitzea soilik nahikoa baita.
Ozpinetan bustitako azukre koskor bat miazkatu, edota azukrez gozatutako ozpin-goilarekada eder bat hartzea. Beste sistema batek dioenez, azukre-hautsen goilarekada bat irentsi behar da, batere urik gabe; eguzkiari begira egotea, horrela usina edo doministikua eragiteko; belarriak estaltzea; bizpahiru gatz-ale irenstea, etab.

Ezin utziko genuke aipatu gabe, zotinka dagoen pertsona "beldurtu" edo ustekabean harrapatzea proposatzen duen sistema ezaguna.

Beraz, honekin guztiarekin ikus dezakegu zotina garrantzi txikiko gertaera dela berehala amaitzen dena, baina aldi berean oso desatsegina eta inoren gustokoa, hala ere informazio honi esker zotina daukazun hurrengo batean hobeto aurre egin ahalko diozu.

euskerako ipuina

Gerra

Bat-batean, laino ilun ugari hasi ziren sortzen edonon, alarma hotsa piztu eta jendea korrika eta zarataka hasi zen. Zerua ilundu eta hegazkinez bete zen, hurbiltzen ziren heinean bonbak botaz eta minutu batzuk arinago lasai-lasai zebilen mota guztietako jendea hiltzen, gizon edo emakume, gazte edo zahar, berdin zen, denak hilda, odolez beteta edo zarataka, gertatu zena ulertu ezinik.

 

5 urte nituen gerra hasi zenean, nire aita, Pedro, nazionalisten kontra borrokatzera irten zen, nire ama, Kontxa, ospitalean laguntzen zuen erizain moduan txanpon batzuen truke, 4 seme alabekin, ni txikiena orduan, ezin zuen ia gu zaindu, nahiz eta egia esan ez ninduen inoiz ama moduan zaindu, gerra hasi baino arinago beti zebilelako nire aita edo anaien atzetik eta aldi berean lanean. Gure auzokide batek,Tomasak, zaindu ninduen txikitatik nire ama izango balitz moduan.

 Erandion, oilategian egin zuten zulo batean ezkutatzen ginen ia egun osoan, herriko zaharrekin batera , orduak eta orduak pasatzen genituen han sartuta, handik irtetean aititeren baratzera joaten nintzen janaria lapurtzera, eta garai hartan neukan soineko zuria lupetzez zikintzen nuen. Hegazkinak etortzen zirenean berriz bunkerretan sartzen ginen korriketan. Egun batean, alarma jo zuenean Tomasak eskutik hartu ninduen eta korrika joan ginen bunkerrerantz, Tomasa oso urduri jartzen zen alarma hotsa entzutean, eta egun horretan korrika zebilen jende guztiaren artean Tomasa eta nire eskuak banandu egin ziren nahi gabe, lurrera erori nintzen eta kolpe on bat jaso nuen lurraren kontra, jendea korrika jarraitzen zuen, eta ni hantxe nengoen lurrean, kopeta eta okotzean bi zauri handirekin eta nire soineko zuria odolez beteta, nire inguruan bonbak jausten ziren bitartean.

Dena pasatu zenean errepublikako soldadu batzuek hartu eta ospitalera eraman ninduten, hantxe zauriak sendatu zizkidaten nahiz eta oraindik haien marka izan.

 

Urte eta erdi pasatu zenean gutxi gora behera gizon batzuk gure etxeko atea jo zuten eta amarekin hitz egiten egon ziren. Gure aitaren jaka bat eta bere zedula (gaur egun bere D.N.I.a izango zena) eman zioten. Gero amak, aita hil zela esan zigun, ikusten zenez atxilotuta zegoen tokian ez zegoen denentzako janaririk eta gizon asko hil zituzten, aita horietako bat. Hurrengo egunean joan zen ama apaizarengana hileta prestatzen hasteko, baina apaizak ezetz esan zion, gerra amaitzean egingo ziola badaezpada, gainontzeko guztiekin batera.

Hilabeteak pasatu ziren eta egun batean landa batean neska talde bat geundela jolasten, bat-batean urrutian itsura txarreko gizon bat ikusi genuen, arropagatik soldadua zirudien baina bere itxura eta ileagatik eskale bat zirudien. Neska guztiak korrika joan ziren handik soldadu bat zela pentsatuz ni izan ezik, ni berarengana joan nintzen, aurpegira begiratu eta hauxe esan nion:

-Aita?

-Zu Kontxita zara, nire alaba.

Besarkatu eta musu pare bat eman zizkidan, seguruenik bizitza osoan eman zizkidan bakarrak. Gero amarengana bidali ninduen hor zegoela abisatzeko. Etxera ailegatu nintzenean amari esan nion aita bazetorrela eta berak ezetz esaten zidan, aita hilda zegoela eta txorakeriak esateari uzteko, azkenean aita eskailerak igo zituen arte eta ama pozaren pozez beragana joan zen; guri etxetik kanpora joateko esan ziguten eta nire izeko eta amaren artean garbitu, ilea moztu eta konpondu zioten oso ahul baitzegoen. Gero kontatu zigun fusilatzera eraman zutenean garizko landa batzuetara bere lagun batek lurrera bota zuela bala heldu baino arinago eta garia oso altu zegoenez ihes egitea lortu zuten errota batera ailegatu arte, hantxe uretan sartu ziren sastraka batzuen atzean soldaduek ez ikusteko. Errotako jendea batzuetan ogi pixka bat eta ardoa eramaten zieten, baina hantxe sartuta pasatu zuten denbora asko etxera heltzea lortu zuten arte.

Gau horretan bertan etorri zen osaba Jildo, aitaren anaia, handik ospa egin behar zuela esateko, herriko jendeak bazekielako bizirik zegoela eta udaletxean parte emango zutela zioten, alkatea aitaren gaztaroko laguna zenez ahal zuen denbora guztia lortzen saiatuko zela esan zion baina laster joan behar zen bestela hil egingo zuten. Hurrengo egunean Zornotzarantz zetorren kamioi batean ihes egin zuen.

“Forjas” lantegia, Erandion ere hasi zena, Erandiotik ere bota zuten. Bi anai ziren fabrikaren nagusiak eta zorionez haiek ere Zornotzara etorri ziren eta fabrika berria sortzerakoan nire aita hartu zuten soldatzaile moduan.

Urte batzuk pasatu ziren aitak guretzat etxe bat aurkitu zuen arte Astepen (Zornotzako kale bat), eta han jaio zen nire azken ahizpa, Mirentxu. Noizean behin nire aita lanetik bueltan, arazoren batean sartzen zen eta udaletxeko ziegetan sartzen zuten , baina lantegiko nagusiei eta lagunei esker ateratzea lortzen zuten. Gerra amaitu ondoren Zornotzan bizi ziren frankoren aldekoak beti zeuden nire familia izorratu nahian, bai eskolan, lantegian edo auzoan bertan. Eskerrak ni ausarta nintzela eta nire nebarekin batera denak usatzen genituela.

abortua

Abortua

 

Nik beste  pentsamendu edo iritziak errespetatzen ditut, bakoitza bere gorputza eta bere bizitzaren jabe baita. Nahiz eta batzuek naturaz kontrako ekintza dela pentsatu, abortua munduko biztanle guztiok izan beharko genukeen eskubide bat da.

Pertsona batek abortatzeko erabaki hartzen duenean ez dago inolako mesederik eskatzen ari, baizik eta bere eskubide bat erabiltzen ari da, pertsona libre  bezala bere gorputzarekin nahi duena egin dezakeelako.

Nire ikuspuntutik hobe da garaiz abortatzea, etorkizunean damutu eta umea baztertzea baino, bai abandonatu bai tratu txarrak edota umea behar den moduan ez heztea.

Gainera badaude egoera berezi batzuk non abortua zentzuzko irtenbide bat den eta jende askori bizitza errazten dion zentzu askotan, adibidez bortxaketa bat gertatzean normala da neska hori horrelako gizon baten umerik nahi ez izatea, edo umea gaixorik irtengo dela dakizunean, nire ikuspuntutik hobe da ahal denean abortatzea, umea jaio eta egun gutxitara hiltzea baino edo bizitzen den denbora txarto eta arazoekin bizitzea, horrek zoritxarra bakarrik eragiten duelako denentzat, bai umea bai gurasoentzat eta abar. Eta horiez gain badaude kasu berezi asko eta asko: umea malformazioren bat duenean, amaren bizitza arriskuan dagoenean (adibidez oso gaztea bada, edo oso zaharra), gurasoak VIHa badaukate, eta horren eraginez umeak ere, …

Horrez gain ume bat izan nahi denean gauza batzuk kontuan izan behar dira beti: egoera ekonomiko eta soziala. Gurasoak txirotasunean badaude edo ekonomikoki oso txarto badabiltza zentzuzkoa da gura barik neska haurdun geratzen bada denon onerako abortatu nahi izatea seme edo alaba izanez garo familia osoa oraindik txarrago egongo delako. Eta gauza bera gertatzen da arazo sozialak badituzte, adibidez drogetan sartuta badaude, alkoholikoak badira …

Egia da erlijio asko, edo gehienak, honen kontra daudela, hau da, nahiago dute gero nahi izango ez diren umeak izatea, oraindik gizakia ez denena abortatzea baino, eta badaude pertsona asko abortatzea gizakiak hiltzea dela esaten dutenak, baina zientifikoki baieztatuta dago 2-3 hilabetera arte ez direla gizakitzat onartzen, ez daudelako oraindik guztiz eginda eta 2-3 hilabetera arte zelula multzo bat baino ez da, ez forma ez sentimendurik ez duena.

Honi guzti honi gehitu behar zaio herrialde garatu guztietan onartuta dagoela abortua, eta ez hori bakarrik abortatu nahi izanez gero erraztasunak ere ematen dira (dohainik da, ez dago zertan inor abortatu duzula enteratu behar…), eta horrek, nire ustez, mentalitate aurreratu bat erakusten du, eta hauxe abortua galarazita ez duten herrialdeak jarraitu beharko zuten mentalitatea da.

 Beraz hau guzti hau ikusita, inolako zalantzarik gabe esan dezaket abortua, behar den bezala eginez gero, ez dela inondik inora txarra den ezer, edozein kasutan alderantziz, abortua galarazita dagoen toki batean ez dago inor inori abortatzera derrigortzen, nahi duenak egiten du eta ez duenak ez eta denok pozik, baina galarazita ez balego umea izan nahi duena eta izan nahi ez duena derrigortuta dago, haurdun geratzen bada, seme-alaba izaten nahita nahiez. Hori dela eta nire ustez munduko toki guztietan eman beharko zuten emakumeak abortatu ahal izateko aukera, nahiz eta, kasu batzuetan, erlijioaren kontra joan.

 

Krisia

Krisia, irakaskuntzan duen eragina

Aspaldi honetan ikasleen greba ugari ikusi ahal izan ditugu. Hauek salatzen dutena argi dago, krisiaren kontrako neurrien artean irakaskuntzan eginiko errekorteek beraiengan duten eragina. Eta arrazoia dute, hartutako neurriak benetan lotsagarriak direlako eta ez direlako konturatzen denon etorkizuna jokoan dagoela.

Gizarte ororen oinarria irakaskuntzan datza. Irakaskuntzarik gabeko gizartea engainatzeko oso erreza da, eta horrek egoera txarrago batera baino ez gaitu eramaten, ezjakintasunera, pobreziara edota jendea manipulatzeko erraztasun handiago batera.

Errekorte hauek pribilegiatuak bakarrik ikasi ahal izatea eragiten dute, matrikulen presioak gora baino ez dute egiten, laguntzak murriztu eta gero eta beka gutxiago eskaintzen dira. Honek guztiak milaka ikaslek ikasteko aukerak murriztuta ikustea eragiten du, inork inolako irtenbiderik ematen ez duen bitartean.

Honekin batera, neurri hauen beste ondorioetako bat irakaskuntza zentroetan baliabide gutxiago izatea da, gauza materialetatik hasi eta irakasle kopuruetara heldu arte. Honen adibide argi bat, gure zentroan gertatzen ari dena da. Pasadan urtean nire mailan D ereduko bi klase, 16 eta 13ikasletakoak, eta B ereduko beste bat zeuden, aurten berriz, errekorteak direla eta , D ereduko ikasle guztiak elkarrekin jarri gaituzte klase bakarrean, orain 30 garelarik, eta  nahiz eta batzuek larregi ez garela pentsatu, bai ikasle eta bai irakasleak ados gaude ikasi edo irakasteko orduan irakaskuntzaren kalitatea asko jaitsi dela. Horrek ikasleon prestakuntzan bete-betean jotzen du.

Ulertzen dut krisi garaian errekorteak beharrezkoak direla egoera ahalik eta zuzenen eramateko, baina denok dakigu, irakaskuntza eta osasun arloak bezalako zutabe handiak ez liratekeela ukitu  beharko, hiritarren etorkizuna jokoan baitago. Herritarren eskubidea da irakaskuntza eta osasun zerbitzu publikoak izatea, eta zerbitzu hauengatik inork ez luke zentimorik ordaindu beharko.

 Hau guzti hau, kontuan hartuta normala da ikasleak kalera irtetea beraien eskubideak aldarrikatzera, gobernua gure eskubideen kontra jokatzen ari delako, eta egoera hau laster hoberantz eman ezean arazoak gehituz joango dira, noski ikasleen kontra.  Ziur nago urte batzuk  igaro ondoren irakaskuntzako zulo beltz hau agerian geratuko dela, generazio batzuek ikasketa  maila baxuagoa izango baitute beste generazioekiko.